Wat is het verschil tussen directionele koppeling en hybride koppeling?

Directionele koppelingen en hybride koppelingen zijn twee veel voorkomende typen RF-/microgolfcomponenten die in communicatiesystemen worden gebruikt. Hoewel ze allebei worden gebruikt om energie tussen meerdere transmissielijnen te koppelen, hebben ze duidelijke verschillen.
Directionele koppelingen
Een directionele koppelaar is een passieve RF-component die in communicatiesystemen wordt gebruikt om energie in of uit een transmissielijn te splitsen of te combineren. Het heeft vier poorten: invoerpoort, uitvoerpoort, koppelpoort en isolatiepoort. Het ingangssignaal wordt toegevoerd aan de ingangspoort en een deel ervan wordt gekoppeld aan de koppelpoort, terwijl het resterende signaal doorgaat naar de uitgangspoort. De isolatiepoort scheidt de invoer- en uitvoerpoorten om reflectie te voorkomen en een hoge isolatie tussen poorten te behouden.
Directionele koppelingen zijn ontworpen om over een breed frequentiebereik te werken en kunnen een hoog vermogen aan. Ze worden vaak gebruikt in eindversterkers om het uitgangsvermogen te bewaken, in mixers om de signalen te combineren of te splitsen, en in filterontwerp om de S-parameters te meten.
Hybride koppelingen
Een hybride koppelaar, ook wel kwadratuurkoppelaar of 90-gradenkoppelaar genoemd, is een apparaat met vier poorten dat wordt gebruikt om een ​​ingangssignaal te splitsen in twee uitgangssignalen met gelijke amplitude en een faseverschil van 90 graden. Een hybride koppelaar heeft twee uitgangspoorten: de ene is in fase met het ingangssignaal en de andere is daarmee in kwadratuur. De twee ingangspoorten zijn 180 graden uit fase met elkaar.
Hybride koppelaars worden veel gebruikt in gebalanceerde versterkers, mixers en faseverschuivers. Ze bieden een hoge isolatie tussen poorten, een goede fase- en amplitudebalans en uitstekende bandbreedteprestaties.
Verschillen tussen directionele en hybride koppelingen
Een van de belangrijkste verschillen tussen directionele en hybride koppelingen is hun functionaliteit. Directionele koppelaars worden gebruikt om energie in of uit een transmissielijn te splitsen of te combineren, terwijl hybride koppelaars worden gebruikt om een ​​ingangssignaal te splitsen in twee uitgangssignalen met gelijke amplitude en een faseverschil van 90 graden.
Een ander verschil is hun poortconfiguratie. De directionele koppeling heeft vier poorten: ingang, uitgang, koppeling en isolatie, terwijl de hybride koppeling vier poorten heeft: twee ingangen en twee uitgangen.
Het derde verschil is hun frequentierespons. Richtingskoppelingen kunnen over een breed frequentiebereik werken en een hoog vermogen aan. Hybride koppelingen daarentegen hebben een beperkte bandbreedte en kunnen niet zowel een hoog vermogen als directionele koppelingen aan.